Yıl…
Sanıyorum 1974…
Yer; Bahçelievler…
Paçalar; İspanyol…
Giyim kuşamda fakirlik var ama mutlulukta sorun yok. Bahçeler içindeki tek veya iki katlı evlerin hepsi bize ait. Karnımız mı acıktı; vururduk bir kapıya ve ekmek arası peynir veya sana yağı sürülmüş ekmeği kapardık. Su bedava… Daya ağzını tulumbaya veya sarkıt kovayı kuyuya kana kana iç…
Oyun alanı mı?
Her yer bize ait…
Bomboş arsalar…
Taaa Yeşilköy Havalimanı’na kadar.
Sabah çıktın mı, akşam saatlerine kadar top peşinde koştururdur. Ceplerimiz misket ve yeşil erikle dolu dolu.
Akşam…
En büyük zevkimiz; yazlık Arzu Sineması’nın önünde içeriden gelen sesleri dinlemekti. Içeriye girecek paramız pek olmazdı çünkü… Ikinci yarıyı bekler, kapı açılınca da; içeri girerdik. Cüneyt Arkın, Fatma Girik, Türkan Şoray, Ediz Hun, kötü adam (!) Erol Taş… Ve daha birçokları… Hayranlıkla izlerdik.
Gece yarısına doğru eve dönerken de rahat durmaz, erik ağaçlarına dalardık.
Sonrası…
Evde yediğimiz ufak çaplı dayak veya azar.
Mutlu muyduk?
Çoookkk…
Keyifli miydik?
Hem de alabildiğine…
(Fotoğraftakiler: Ben, amcamın oğlu rahmetli Resul Yener, annem, kardeşimCengiz Yener kızkardeşim İlknur ve komşu kızı Fisun)
