Küserdim ben babama.
O bir şaka yapardı, alınır ben küserdim.
Her şey küsünce başlardı. Barışmak için etrafımda dolaşırdı.
Artık elinde ne kartı varsa açardı. Zorlardım ben onu hemen barışmazdım.
Anneme beni şikayet ederken işitirdim. “Huyu kötü” derdi. “Kime çekti bu kız.”
Annem de “Aman İbrahim abartmıyor musun biraz.”
Bir keresinde beni hayranı olduğum Metin Tekin’le görüştüğünü söyleyerek kaldırmıştı.
İşte onların antreman yaptığı sahanın yanında işi varmış da konuşup …. işte.
Ağzım açık dinlemiş ve de hemen inanıp, küslüğü unutup, konuşmaya başlamıştım.
Sonra ne mi oldu. Bunlar anı oldu.
Ve küsünce başka da kimse babamın yaptığı gibi kurgular yapıp, düzmece oyunlar hazırlayıp barışma sevdasına düşmedi. Hiç.
Aslı Didari
