İKİ UNUTULMAZ CAN…
39 yıl önceydi..
1978’in Nisan ayı
Başka bir okuldandı.
Boğaziçi’ne bizleri ziyarete her gelişinde ne kadar güzel gülerdi.
Ne kadar neşe doluydu.
Ne kadar hayat doluydu.
Kahkahası ile çınlardı ortalık..
O güler yüzü ile ne kadar çok kalp feth etmişti.
İnsanı, hayatı ve devrimci mücadeleyi nasıl her şeyin üzerinde tutardı.
Adı CELAL DURU’ydu…
Bir gece, okulun tiyatro salonunda birlikte Azerbaycan şarkıları çalıp söylemiştik.
Ben akordeonumla, o koltuk davulu ile.
Nasıl da eğlenmiştik.
Nasıl da mutluyduk.
Ne kadar gençtik.
Ne kadar içimiz içimize sığmıyordu.
Adı EMİN KUTAN’dı…
Ertesi gün ikisinin de kayboldukları haberi geldi.
Bir sinema çıkışında kaçırmışlardı ikisini birlikte.
MİT miydi: Kontrgerilla mıydı?
Yoksa hepimizin tanıdığı sivil faşist çeteler miydi?
Belgrad Ormanı’na götürüp kafalarına sıkmışlardı.
Bir 27 Nisan günü bulundu cesetleri.
Hayatlarının en güzel günlerinde yan yana yaşayıp, yan yana mücadele edip, yan yana kavga verip, yan yana ölmüşlerdi.
İkisini de unutmayacağım.
Gittiğiniz yerde ışığınız hiç eksik olmasın.
O ışık hala bize güç veriyor.
CELAL ve EMİN KARDEŞLERİM.. RAHAT UYUYUN.
Zafer Arapkirli
