Hep anti-kahramanları sevmemiz de ondandır. Ve kahramanlığa hiç yeltenmemişliğimiz de.
Anarşistlik de öyle işte, yoktan yere çıkmıyor kardeşim, önce canın yanacak yeterince, haksızlığa karşı dururken, ki canı yananları anlayabilesin. Dediği gibi şairin, önce üzüm gibi ezileceksin şarabını vermek için.
Fakat benim gönlüm razı değil bu bahiste şarap olmaya, rakı dese neyse…
Her ne halse mevzu o değil.
Kahramanlar diyorduk.
Sen hiç öylece tek başına dolaşan bir sardalya gördün mü misal?
Milyonlarcası tek vücut gibi yüzer. Peşinde de avcılar. Yunustan kaçsa martıya yem olacak garibim.
Şimdi biz bu bahiste yumurtlama noktasına ulaşmaya çalışan sardalyayı mı, yuvasındaki yavrusu için avlanan martıyı mı yoksa gurup çalışmasını şahane uygulayarak bütün topluluğunu hatta havadaki martıyı bile doyuran yunusu mu tutacağız?
Anarşistlikde zor iş birader kimin en çok ezildiğini bileceksin önce. Yoksa yiyin ulan birbirinizi deyip belgeselini mi çekeceğiz? Neyse boş ver bu derin mevzu hadi çekte yenisini doldurayım. Sonra koalisyonu ya da koala’syonu konuşuruz bilahare.
Danış Yıldırım..
