Hatırlayanlar anımsar, eskiden Gülhane Bahçesi’nde halk konserleri olurdu.
İşte bu konserlerin ses ve ışık sistemini kuran, yakın bir dostum vardı. Bir gün yanıma geldi ve
– Adamım akşama konser var, benim ekipte eksik var, akşama bana yardım eder misin? dedi.
– Olur adamım dedim.
Ekibe dahil olup konser alanına gittik.
O yıllarda böyle otomatik ledler, robot spotlar vs yok, herşey manuel, aletleri kullanabilmek, ciddi fiziksel güç ve hız gerektiriyor, böylesi bir ekipte bana düşe düşe koca bir ana projektör düştü, o an bendeniz – Amanın lan ben böylesi bir enayiliği nasıl yaptım? Durumlarındayım.
Neyse, konser başladı, elimde elli kiloluk projektör ben sağa çeviriyorum, solist sola gidiyor, ben sola çevirene kadar solist sağa, ortaya, kenara, köşeye oraya buraya gidiyor…
Adamı bir türlü isabet ettiremiyorum, kolay değil alanda elli binden fazla insan var ve bu insanlar sayemde solisti göremiyorlar.
Sırtımdan akan ter ayaklarıma ulaştı ama yok arkadaş, sahnedeki solisti, bir türlü yakalayamıyorum… Konsere ara verildi, bir sigara yaktım, biraz su içtim, kollarım ağrıdan kopuyor ama ben kararlıyım, ikinci bölümde o solisti yakalayacağım.
Solist sahneye çıktı, ülkenin en baba gitaristleri, en baba davulcuları, korgcusu vss alayı çılgın gibiler, derken bir kaç saniyeliğine solisti yakaladım, projektörü ona sabitledim ama ne mümkün, solist ceylan gibi daldan dala sekiyor, ben afyon yutmuş bedevi devesi gibi canhıraş, o solisti yakalamaya çalışıyorum, kollarım artık isyan ediyor, seyirci solisti bıraktı beni seyrediyor, bendeniz -ulan rezaletin böylesi olur mu oluyormuş durumlarındayım, derken konser bitti, izzleyiciler bana söylene söylene dağıldılar, ekip tayfası ses ve ışık sistemini sökmeye başladılar, bense bir kenarda oturdum enayi enayi insanlara yaşattığım bu durumun muhasebesini yapıyorum, elemanın biri yanıma geldi ve
– Seni kulise çağırıyorlar. dedi.
– Hah dedim amk, şimdi fırçayı yiyeceksin, kalktım hiç istemeye istemeye kulise gittim.
Tam kapıya geldiğimde içeriden gelen şen kahkahaları duyunca biraz olsun rahatladım ve kulise girdim. Solist ve grup arkadaşları beni görünce tekrar gülmeye başladılar, gitaristlerden biri bir sigara yaktı verdi, derken o efsane solist yerinden kalktı, yanıma geldi ve gülerek,
– Lan kardeşim sen nasıl bir ışıkçısın, sahneyi ışığa, beni karanlığa boğdun, sayende hayatımın en rahat konserini verdim, o amk ışığının gözüme gelmesi yüzünden, kaç defa sahneden düşme tehlikesi atlattım biliyor musun? dedi
ve işi bana paslayan set sahibi dostuma dönerek,
– Arkadaşımız diğer konserlere de gelsin. dedi.
Vedalaştık, kulisten çıktık.
Yorgunluktan keto gibi olmuştum ama solistin bu içten davranışı sayesinde moralim biraz olsun düzelmişti.
Kulisin önünde pili bitmiş bir vaziyette duruyorum, arkamdan bir ses, “yoruldun bir bira içer misin” dedi.
Döndüm baktım grup üyelerinden biri elinde yarım kasa bira, kulisin önünde oturmuş içiyor.
– Olur dedim…
İlk biramı açtım, işi bana paslayan arkadaşım bir zarf uzattı,
– Yarınki konsere de gel lütfen, dedi teşekkür etti ve işinin başına gitti.
Ben bir elimde zarf, diğer elimde bira kulisin önünde oturmaya devam ettim, bir süre sonra solist ve arkadaşları kulisten ayrılarak, evlerine doğru yola çıktılar.
Grup üyesi arkadaş tüm biraları bana verirken,
– Zahmetine teşekkür ederiz, kullanmaya çalıştığın projektörün nasıl bir çaba gerektirdiğini biz iyi biliriz, bu ses sistemi tayfası bu aletten nefret eder ve onu her seferinde ekibin en yeni üyesine verirler.
dedi ve gülümseyerek yanımdan ayrıldı.
Ben o sıra hayranı olduğum bu bilge soliste bakıyor ve o solistle grup arkadaşlarındaki erdeme, mütevazılığa ve bende yarattıkları saygınlığa şükrediyordum.
O gün bugün rock gruplarının bende ayrı bir yeri vardır…
O bilge soliste gelince….
Bu dünyadan Bir #BarışManço geçti…
Kalplerimizde altından bir yer bir tahta yerleşti…
Sizi bilemem ama benim kalbimdeki tahtında hala oturuyor.
Sevgilerimle Murat Ceylan Murat Ceylan
Volkan Sevg Ahmet Güvenç Batıkan Zorbey Manço Bülent Güven Bülent Özgür ve kaybettiğimiz tüm Kurtalan Ekspres ekibine en içten sevgi ve saygılarımla.
