Önce “Anneler Günü”nü kutlayan tüm arkadaşlarıma çok teşekkür ederim.
Ne annem oldu, ne de anne olabildim. Onun için sevmiyorum bu günü.
Bir evlat düşünün anne- baba sevgisinden uzak, nasıl bir şey olduğunu bile bilmeden, yetimhanede o ev sıcaklığını aile sevgisini görmeden büyüyen…
Sevmiyorum anneler, babalar gününü.
Bu günler benim içimi sızlatan, kabuk bağlamaya çalışan yaramı kanatan, dağlayan, günler…
Benim gibi bazı insanlar için hiçbir anlam ifade etmeyen, hüzünlendiren, içini acıtan gün… Annesini kaybeden, ya da anne olmak isteyen fakat olamayan kadınların, içlerindeki burukluğu bir kat daha arttıran sembolik gün…
Kimine göre tüm annelerin fazlası ile hak ettiği ancak, çocuğundan ayrı kalanların hüzün ve acı çektiği gün.
Benim gibi anne ve babasız büyüyen çocukları düşünüyorum hep, aklıma onlar geliyor, içim buruluyor.
Öylesine yaralamış ki beni annesizlik ve babasızlık iki yüzü tırtıklı bıçak gibi midemi oymaya devam ediyor.
Neyse fazla duygu yüklüyüm bu gün..
Ben iki dakikalık zevkleri için doğurup sokaklara atmayan, fedakar, evlatlarını bağrına basan sevgi dolu “anne” olan dostlarımın anneler gününü kutlarım.
Gülsen Ahıska
