O BENİM ÖĞRENCİMDİ
Hiç karşılaşmadık.. ama ben onu çok iyi tanıyorum.
Henüz lisedeyken tıbbiyeli olmayı nasıl istediğini biliyorum. Beyaz gömleği ilk giydiğinde ne hissettiğini..
Neden bahsedildiğini tam anlayamadığı Doku ve Sistemler Ders Kurulunda nasıl sıkıldığını da..
Bir an önce kliniğe geçmek istediğini biliyorum tüm öğrencilerim gibi..
Cerrahiden bir hoca ayarlayıp ameliyathaneye girmek istediğini de…
Seneye bir Öğrenci Kongresinde karşılaşacaktık.. Sunduğu bildirisi için tebrik edecektim. “Hocam bi selfimiz olsun” diyecekti.. Selfi çekecektik..
Adım gibi biliyorum bunlar olacaktı.
“İstanbul’a gelirsem Çapa’ya size mutlaka uğrarım” diyecekti.. Uğrayacaktı.. Gelecekten söz edecektik. Hayallerini anlatacaktı.. Ben cerrahi seçsin diye kandırmaya çalışacaktım..
Kliniğe geçecekti.. Ameliyathane yeşilleri ile foto koyacaktı instagrama..
Fenerbahçe, Galatasarayı Kadıköy’de bir kez daha yendiğinde “Geçmiş olsun hocam” diye mesaj atacaktı..
Kız arkadaşını tanıştırmaya getirecekti.. “Aşığım hocam” diyecekti ona duyurmadan..
TUS zamanı, gece yarısı kütüphaneden telefon edecekti “Ben nisana bırakıcam çok sıkıldım” diyecekti.
Evlenecekti.. Düğününe davet edecekti. Çocukları olacaktı..
Uzmanlığını Çapa’da yapacaktı.
Adım gibi biliyorum olacaktı bunlar…
Birlikte çok şey paylaşacaktık Berkay’la…
Ama içinde olmadığı bir kaosun tarafları geleceğimizi aldılar elimizden..
Biliyorum;
Berkay’dan bana mesaj gelmeyecek..
Berkay kahve içmeye uğramayacak..
Kız arkadaşını hiç tanıyamayacağım..
Cerrah olduğunu göremeyeceğim..
Gerçekleşmeden yok ettiler ortak geleceğimizi..
İyileştireceği hastaları.. Kurtaracağı hayatları yok ettiler..
Prof. Dr. Erbuğ Keskin
