“Küçük hanımlar; bugünlerde bir gün nişanlınız size koyu al renkli karanfiller gönderecektir.
Dikkat edin, belki Mustafa’nınkilerdir.”
(Sait Faik Abasıyanık, Mahalle Kahvesi, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, 144 sayfa)
Yahu insanın gözleri, aynı öyküyü 58 yıl boyunca her okuyuşunda dolar mı?
“Karanfiller ve Domates Suyu” beni, hem vallahi, hem billahi, henüz elime aldığımda ağlatıyor.
İnsan, insanı, insana bu kadar mı güzel anlatır efendi…
Düşünüyorum, taşınıyorum; Sait Faik’e Nobel ödülü verilmemesindeki mantığı bir türlü çıkaramıyorum.
Bunu izah edecek birileri varsa, rica ediyorum.
Mustafa Sağlamer
