Hüseyin Kılıç bu şiiri gerçek gazetecilere adadı…

BU YAZIYI BİR YERLERDE HAYAT MÜCADELESİNE DÜŞMÜŞ,,, UNUTULMUŞ, SESSİZ KALMIŞ, ISSIZLAŞMIŞ, YALNIZLAŞTIRILMIŞ TÜM BUNLARA RAĞMEN HİÇ BİR ZAMAN ONURLARINDAN ÖDÜN VERMEMİŞ GAZETECİ DOSTLARIMA ADIYORUM…

Üzerime çiğ düşmüş, üşüyorum..
İliklerime kadar, titretiyor şu sessizlik…
Ne yorulmaz şeymişsin sen..
Öfke kusan kırbaç gibisin…
Yüreğime her vuruşunda…
Yüz kez, bin kez daha kanıyor içim…
İçim çok acıyor…
Yine ışıklarını kim söndürmüş bu odanın…
Bilmiyor musunuz korkarım karanlıktan…
Karanlık düşlerden…
Ah şu sessizlik…
İnce ipince bir buz gibi sızdın koynuma…
Tarihin derinlerinden fırlayan, kara bir şövalyesin…
Üzerime sürüyorsun atını…
Yüreğime her vuruşunda mızrağın…
Yüz kez, bin kez daha kanıyor içim…
İçim çok acıyor…
Ah şu sessizlik…
Dinmeyen bir kum fırtınasısın…
Ağzıma burnuma gözlerime doldun…
Ciğerlerimdesin…
Odamın ortasına kurulan dar ağacı…
Boğazımı sıkan yağlı bir urgansın…
Çıldırmış zangoç gibisin…
Yüreğime her vuruşunda…
Yüz kez, bin kez daha kanıyor içim…
İçim çok açıyor…
Ah unutulmuşluk…
Ah sessizlik..
Ah yalnızlık,
Benim için, şimdi siz üçünüz,
Bilekleri kesik bir, intihar oldunuz…
HÜSEYİN KILIÇ

huseyinkilic