Bugün bir dönüm noktası hayatımda. Son 9 yıldır, özellikle de son birkaç gündür yaşadıklarımla ilgili içimdeki Esralar sürekli tartışma halinde. Duygusal sesim ile mantığımın sesi… Sevgi böceği kalbimin sesi ile kırgın ruhumun sesi… İçimde sonsuz bir hesaplaşma…
Babam inme nedeniyle üç gün önce hastaneye kaldırıldığından bu yana içimdeki bu sesler bayağı gürültü çıkarmaya başladı. Babamın felç nedeniyle hastanede olduğunu bilmesine rağmen, telefonla, mesajla “nasıl, iyi mi” diye sormayanlar… Burnumun dibinde olup “Geçmiş olsun. Bugün durumu iyi mi?” diyemeyenler… Buz gibi soğuk bir “geçmiş olsun” ile benim endişelerime, titreyen yüreğime duygusal açıdan teğet bile geçemeyenler…
2009 yılında eşim 20 günü yoğun bakım olmak üzere iki ay hastanede kaldığında da böyle olmuştu. Artık yeter! Dost, arkadaş, akraba maskeleriniz düşsün bakalım. Herkes layık olduğu yere şöyle bir çekilsin!
Sizlerin annesi, eşi, çocuğu hastalandığında sağlıkta uzman gazeteciyim diye beni geceyarısı ya da sabahın köründe aradığınızda böyle mi davrandım? Sizler için mi sağlık dünyasındaki hekim dostlarımdan yardım rica ettim? İşte, bu yüzden hayatımda artık yeni bir dönem başlıyor. Artık, benden hep birşeyler istenmesinden, yaptığım fedakarlıkların, iyiliklerin, yürekten verdiğim sevginin bazılarına yetmemesinden baktım. Bu yüzden de hayatımda yeni bir sayfa açıyorum. İnsanlık terazimdeki ağırlıklarına göre davranacağım herkese. Aksi takdirde kullanılan da ben, kırılan da ben oluyorum. Açıkcası, yeni Esra’yı kalben de onaylıyorum.
Esra Kazancıbaşı Öztekin
