19 yaşım yeni bitmişti ve ben ilk kez babacığımı hüngür hüngür ağlarken görüyordum..
Sevgili Uğur Mumcu’nun hain saldırı sonucu hayatını kaybedişinin ardından tam 24 yıl geçti…
Evimizde günlerce süren matemin acısı dün gibi yüreğimde…
veee 2 Şubatta da canım babam, kendini o acımasız doktorun ellerine teslim edip, karotis ameliyatı oldu…
Saatler süren, bitmek bilmeyen ameliyatın sonunda, doktor çıkıp, çok sakin bi şekilde, ameliyat sırasında babacığımın beynine pıhtı kaçırdığını ve bir daha kendine gelmesinin çok zor olduğunu söyledi.
3 ay komada kaldı babacım ve o acımasız doktor, 19 yaşındaki bir genç kızın babası için endişelenmesini hiç anlamadan, her soru soruşumda beni tersledi, söyledikleriyle 1000 kez öldürdü babişimi…
Yine de yutkunarak, sabırla, 37 kiloya düşene kadar, yoğun bakımın kapısında, gece gündüz bekledim, ama maalesef, Nisan ayının o soğuk ama güneşli gününde, babacığımı sevgili Uğur Mumcu’yla buluşmaya gönderdik…
Sanırım bu yüzden, soğuk kış günlerinde, güneşi görmekten hiç hoşlanmaz ruhum.
Yağmuru çok sevmeme rağmen, siyah şemsiye görünce de fena olur içim…
Ankara siyaha bürünmüştü o muhteşem insanı kaybettiğimizde…
Sel olmuştu göz yaşları yağmurla birlikte Uğur Mumcu için..
93 yılında, O’nun için Ankara’da toplanan o güzel ruhlardan kim kaldı geriye şimdi????
Keşke keşke keşkelerle dolup taşıyo düşüncelerimiz.
Giden tüm ruh parçalarıma selam olsun…
Kalanların yüreği ışıkla ve sevgiyle dolsun…
Bir gün yeniden buluşmak dileğiyle sevgili babişim ve Uğur Mumcu gibi yüce ruhlar…
Sonay Dikkaya – facebook
