ASLA KARŞISINDAKİNİ DİNLEMEYEN İNSANLAR…
Karşısındakini asla dinlemeyen insanlardan çok sıkılırım. Bazen kaçma şansınız olmaz. İşte öyle bir diyalog. Dün meclis kulisinde, son derece halkın içinde olması gereken bir kuruluşta çalışan eski bir meslektaşla konuşmamız:
O: Senin araban vardı değil mi ?
Ben : Evet, Bodrum’a gitmeden önce sattım. Malum o zamanki mahkeme durumları..
O: E almadın mı sonra ?
Ben: Almadım. Artık araba almak istemiyorum..
O: Niye ki arabasız yaşanır mı ?
(Param yok deyip kestirip atmak var ama ona “ay onun bak araba alacak kadar parası yokmuş. Ben çok üstünüm çok ” diye zevklenmesine izin veremeyeceğim. Bakalım bu konuşma nereye gidecek)
Ben: Niye yaşanmasın. Milyonlarca insan arabasız yaşıyor. Sana da 3 gün arabanı bırakıp halkın arasına katılmanı tavsiye ederim.
O. Haklısın. Ama bir gazeteci arabasız olmaz. Mesela ben arabasız yaşayamam.
Ben: Hayatım. Makam arabalı bir işim olsa hayır demem. Ya da arabalı bir sevgili olabilir. Ama sana son model bir araba hediye ediyorum desen de istemem. Araba kullanmak istemiyorum.
O: Ama insanın kendi arabasını kullanması da çok zevkli.
Ben: Anlamıyorsun galiba araba kullanamam diyorum.
O. Taksi daha pahalı değil mi ?
Ben. Yani eğer Glokom diye bir göz hastalığın oluşmuşsa ve doktorun ” ani kör olma riskin var. Araba kullanarak başkalarının hayatını tehlikeye atabilirsin demişse.? (ki malesef glokomum var)
O: Yaa…(dikkatinizi çekerim geçmiş olsun filan demek yok)
Ben. Eeee
Kalktı ve yürüdü gitti. Çok sabırlı olmuşum çookk. Sabrımı seveyim…
Müşerref Seçkin
