Hayatlarını bir “futbol takımı tutmakla anlamdırabilen” taraftarlar, “şiddet duygusuyla” birbirine girmesin diye dikildiler sabahın köründe.. Asgari ücretin 300 $ olduğu, ama asgari 3.000.000 (milyon) $ alan adamların şovunu yaptığı “kitle uyutma oyunu”nda rolleri buydu…
Saatlerce ayakta dikilip maçın bitimini beklediler.
Eve gidip çocuklarına sarılmak istiyorlardı oysa…
Sonra, hayatlarını “başka hayatlar alarak” anlamlandırabileceğini sanan adamlar geldi..
Patlattılar bombayı..
Ve artık “üstündeki üniforma”dan başka diğerlerinden bir farkı olmayan o adamlar, çocuklarına hiç sarılamayacaklardı..
Tam o saatlerde üstlerindeki üniformanın temsil ettiği devletin, hayatlarını “güçle” anlamdırabilen yöneticileri “daha güçlü olma” peşindeydiler…
Bizlerse bir cumartesi akşamı mahmurluğundan birden uyandık..
Çok korktuk, çok kızdık, çok üzüldük…
Oysa en kolayıydı “korkan, kızan, üzülen” halk yığınlarını yönlendirmek..
Güç isteyenler gücü alacaklar. Öldürmek isteyenler öldürmeye devam edecek..
Biz de uyuyacağız tekrar..
Bu dünyayı hangi “egemen” yönetiyorsa yönetmeye devam edecek..
Ama o adamlar çocuklarına bir daha hiç sarılamayacak…
Ve Berkaycık…
Bir güzel çocuk..
Doktor olacak insanların acılarını dindirecekti…
Bir daha hiç annesine sarılamayacak…
Ve benim aklıma hep o dize geliyor..
Allahım “bir hilal uğruna daha kaç güneş batacak?”..
Selçuk Aslan
Kaynak: facebook
