Bir gazetecinin acı kaderi !..
Futbol ile ilgili haberler, gazetelerin spor sayfalarını doldururken, futboldan boksa, halterden voleybola, atletizmin dalındaki tüm amatör branşlara yönelik haberlere imza atan gazeteci, bu haberleri ile bir ödül avcısı idi.
Her yıl spor ile ilgili değişik sivil toplum kuruluşlarının düzenledikleri ödül törenlerinde, şiltini almak için sahnede yerini alması, gazetelerin amatör sporlara bakış politikasında da yeni bir kapı açmıştı.
Onun yazdığı haberler, amatör sporcularla yaptığı röportajlar bırakın Türkiye’yi, Küba’dan tutunda Bulgaristan’a kadar gündem oluşturmuştu.
Örneğin Dünya Global Taekwondo Federasyonu Başkanı Kanadalı Linda Park, Kızılderili kanı taşıdığını, ilk kez ona açıklamıştı.
Hürriyet Gazetesinin Spor Servisinin bu acar muhabiri, aynı zamanda Uluslararası Güreş Federasyonu Birliği Basın Konseyi, Dünya ve Avrupa Boks Birlikleri Basın komisyonlarında görev alarak, uluslararası üç komisyona birden seçilen ilk Türk gazetecisi idi.
Bir boksörün açıkladığı vasiyet
10 yaşından beri tanıdığı Cep herkülü Naim Süleymanoğlu’nun Türkiye’ye kaçış hikayesini, haber ve röportajları ile en detaylı şekilde kaleme alan spor muhabirliğinin bu tanınmış ismine, bir de vasiyet bırakılmıştı.
Türkiye’nin ilk profesyonel milli boksörlerinden Ermeni asıllı Garbis Zaharyan, Haziran 2013’deki röportajında gözyaşı dökerek, ona ilk kez vasiyetini şöyle açıklamıştı:
“Evlat.. 83 yaşındayım..
Artık bir ayağımız çukurda. Sen soru sormadan vasiyetimi sana açıklayacağım.
Eski ring arkadaşım, uluslararası boks hakemi Vedat Karakurum’un cenazesindeydim.
Tabutu Türk bayrağına sarılıydı. Çok duygulandım.
İçimden ‘Ben de milli boksörüm. Ülkeme çok büyük başarılar kazandırdım.
Ancak benim adım Garbis.. İçimden öldüğümde beni de Türk bayrağı ile gömerler mi?’ diye geçirdim, gözyaşı döktüm. Vedat kardeşimi yolcu ederken Allah bana da böyle bir cenaze töreni nasip etmesi için dua ettim. Vasiyetimi sana açıklıyorum.
Beni Türk bayrağı ile gömün’’.
Bir yıldır sır olmuştu
Meslek hayatı böylesine başarılarla dolu olan gazeteci Celal Demirbilek, emekli olduktan sonra da mesleğinde aynı enerji ile çalıştı.
Hürriyet Gazetesinden ayrıldıktan sonra çeşitli gazetelerde haberleri ve köşe yazıları ile yine dikkatlerin odağında idi ama, geçen yıl Temmuz ayından bu yana birden ortalıktan kayboldu.
Cep telefonunun numarası değiştirildiği için, arayanlar ona ulaşamıyordu.
Üyesi olduğu spor kuruluşlarından da onun nerede olduğuna ilişkin bir bilgi yoktu.
Adeta ortalıktan sır olmuş, amatör sporlar öksüz kalmıştı.
Hürriyet Gazetesinden yakın arkadaşı gazeteci Süleyman Arat’ın desteği ile kızı Ahsen Demirbilek’e ulaşanlar, ne yazık ki yürekleri sarsan bir haberle karşılaştı.
Henüz 66 yaşında olmasına rağmen yakalandığı Alzheimer hastalığından, sosyal çevre iletişiminde sorunlar yaşamaya başlaması nedeni ile Demirbilek, 24 saat bakımının yapılabileceği İstanbul Beylikdüzü’ndeki Altınçağ Huzur Evi ve Yaşlı Bakım Merkezi’ne kaldırılmıştı.
Her an yanında olmaya çalışan kızı Ahsen hanım, ziyaret konusunda bazı kısıtlamalar olduğunu, hastane yönetimin babasının günlük sağlık durumuna göre ziyarete izin verdiğini belirtti.
O, ziyaretine gelenleri hastalığının belirgin özelliği nedeni ile tanımaya bilir ama, onu spora gönül veren herkes, çok iyi tanıyor.
1953’te İstanbul’da doğan Celal Demirbilek Gazetecilik Yüksek Okulu’nu mezunu idi. Cumhuriyet ve Hürriyet Gazeteleri’nin spor bölümlerinde çalışan Demirbilek.
1973’te Türkiye Spor Yazarları Derneğinin (TSYD) üyesi olmuştu.
10’nun üzerinde ödülle taçlandırılan Celal Demirbilek’in aldığı ödüllerden bazıları şöyle:
23–30 Temmuz tarihleri arasında Trabzon’da 11’inci Avrupa Gençlik Olimpiyatları kapsamında düzenlenen EYOF 2011 Basın
Yarışması’nda jüri Özel Ödülü, Basketbol Okulları Birliği’nin (BOB) 2008 Basketbol Hizmet ödülü, Türkiye Gazeteciler Cemiyetinin (TGC) 2008 Yılı Geleneksel Türkiye Gazetecilik Başarı Ödülü.
Bilgi Notu:
Altınçağ Huzurevi Ve Yaşlı Bakım Merkezi
Adres: Adnan Kahveci, Fevzi Çakmak Cd. Şimal Konakları No:6, 34528 Beylikdüzü/İstanbul
Telefon: (0212) 651 11 56
Cemil Özyıldırım
