Dudaklarımdan savurduğum
Adıyaman sarma tütünün dumanı
Her sabah yürüyorum
Meyve bahçelerinin arasından
Masmavi Ege Denizi’ne
Ardımda yörenin en güzel ormanı…
Burada da gökyüzü mavi
Kuşlar durmadan uçuyor
İnsanlar hep koşuşturma içinde
Ya huzur ve sevgi arıyor
Ya ekmek parası…
Yalan değil
Sevmedim bu şehri
Bir ömrün geçtiği İstanbul’u özlüyorum
İki balıkçı bir bahçıvanı saymasak
Henüz başka arkadaşım yok
Neticede iki dost muhabbeti istiyor insan
Şimdi onlardan biri olsa yanımda
Şöyle bir-iki el tavla oynasak
Öğleden sonra mesela
Ya da ikindi-akşam arası…
Bahri Kayaoğlu / Huzur Ararken
