Sevgili Orhan,
bir “zil” dedin zaten 5 dubledeyim, eski günlere götürdün.
Anlatmadan yapamayacğım.
Tramvayı halatla durağa bağladığımızda 12 yaşındaydık vatan cad.
Emniyetin olduğu yerdeki bostanlardaki kamışlara gazoz kapağı takıp Aksaray’daki ahşap köşklerden incirleri çalardık.
Yağmur hafif çiselerken toprak kokusunu hala unutmam.
Yüzmeyi trene kaçak binip Menekşe’de öğrendik.
Şimdi torunlarımı düşünüyorum, bir de bizim çocukluğumuzu…
Onların benim yaşadığım o sokak çocukluğunu yaşamasını, bu yeni kent kültürünün getirdiği hayatı yaşamasını istemezdim.
Sağol Orhan Can kardeşim beni dolu dolu yaşadığım günlere döndürdün…
Şefik Saraçoğlu
