90’lardan kalma hazin bir aşk hikayesi bekardım o zamanlar.
İzmir sahnemden kesitler.
–İzmir Program–1994–
Hummalı zamanlar bu anlar Karaca
Sakalları paslanmış ışıl ışıl adamlar kendilerini anlaşılmadıkları için sığ sularda boğuyorlar,
Güzel konuşan adamlar bunlar Karaca,boyunlarından öpülesi adamlar,güzel oturan, güzel içen ve en başta güzel seven adamlar…
Seslerini suskun kutulara kitleyen sevgilerini hiç ve piç edenlerin boynuna beddua diye asan adamlar…
Sırtı kanayan
Sırrı taşan
Sınırlarını cesurca korkmadan giden adamlar bunlar…
Korkum senden değil kendimdendi Karaca
Biliyorum çok üzdüm seni,
Bu serseri ruhlu heriften bir halt olmazdı zaten,zamanlarımız yanlıştı
En doğrusu evine dönmendi.
Ve ben seni bırakıp giderken dalgalara karışan göz yaşlarımız asıl Kordon’u oluşturuyordu,Aşk olamazdı zaten… Ah! etme Karaca
Canım yanıyor
Yüreğim kanıyor
Vicdanım sızlıyor,
Olmazdık biz olamazdık Karaca..
Çok huzursuzum Karaca,
Gözlerim çok acıyor
Gecenin siyahı gibi gözlerine tutuldugum gözlerim kanıyor Karaca,
Belki bir gün ayrılığın sarhoşluğundan ölümün sarhoşluğuna uzanan bir şarkının en ücra notalarında buluşur,birbirimizi anlarız Karaca.
İmkansızız biz ama,
Özledim Seni Karaca…
Neyzen
Gece Kartalı Neyzen
