TEŞEKKÜRLER…
Bu sabah, “yeniden işsiz bir gazeteci” olarak balkonda kahvaltımı ederken site bahçesinde köpeğini gezdirmekte olan bir komşumun seslenmesi yetti bana:
“Geçmiş olsun Zafer Bey.. Dert etmeyin. Sizinleyiz..”
Dün de birisi yazmıştı Twitter’a:
“Sen balkona çık konuş, biz yine gelir dinleriz abi. Nerede olursan ol…”
Bak, SETA’cı karanlık şey… Sana diyorlar mı bunları?
Sen, benim gibi işsiz maaşsız kalsan, bir dakika uyku girer mi gözüne? Oysa ben mışıl mışıl uyudum dün gece, biliyor musun?
On binlerce apaydınlık mesaj aldım. Telefonum sürekli aranmış sabaha kadar. Mesaj kutum taşmak üzere. Sabah kalktıktan sonra da kulağımın pası silindi, dostça mesajlardan aramalardan.
Hep söyledim ve söylerim:
Biz, gerekirse gider deniz kenarında kuma yazarız, ağaca kazırız. Dumanla iletiriz karşı tepelere. İşaret dili ile anlatırız gerekirse. Hiçbir tarafımız tutmasa, dilimize felç inse, gönlümüzden geçeni bilir insanlar. Çünkü değişmez o mesajımız. Değiştiremediler çok şükür.
Hep aynı şeyi söyledik…
Doğrudan şaşmadık. Bükülmedik, başkaları gibi. Bükülseydik, zaten “bambaşka dünyalarda” yaşıyor olurduk. Onurumuzla “Bu dünyayı” tercih ettik. Çok da mutluyuz böyle. Yolumuzu şaşırmadık hiç.
Şaşırtabilecek parayı daha hiçbir matbaa basamadı.
Şaşırtabilecek delikanlı daha doğmadı anasından.
Bizi bilen bilir.
Harcımızı karan o mübarek anne ve babaya şükranlar olsun. Huzur içinde uyuyorlar, eminim.
Yağma yok.. Bükemezler belimizi.
Biz, sizin bildiklerinizden değiliz.
Zafer Arapkirli
