İKİ PERDE ARASI, DOKUZ NOTA…
Yüreğinin en canı acımış damarında hazin nefeslerin sesi…
İçinin çığlık çığlığa haykırdığı “keşkelerin” hicaz makamı…
Kırık bir aşkın, yitip gitmiş bir ruhun, dokunmuş da kalmış lekeleri…
Öyle bir tiz koma ki, hiç uyanmadan bin yıl dinleyeceğin ayrılığın bestesi…
Dokunduğu her santimde, ciğerinde dipsiz, kör kuyular açan nağmeler…
Bir çekişte, hayatının en uzun dumanındaki grilerin adı gibi…
Küfür ettirir…
Gözünden damla damla akan hüznüne, satır satır şiirler yazdırır…
Bi daha küfür ettirir…
Okuduğun lanetlere makam verir…
Başını eğer, aşağıya, ayaklarına bakarsın, “yok mu bunun daha dibi” dercesine…
Dinlersin, dalarsın, ufku belirsiz okyanuslarda boğulursun…
Bir daha, ağız dolusu, köpürterek küfür edersin…
Yavaş yavaş kararan hayallerinde sessizleşirken kızgınlıkların,
bir yudum daha sıkarsın ciğerine o rakıdan…
Bir daha…
Bir daha…
Defalarca daha…
Her şey susup, kulağında tiz bir çınlamayla dalarsın unuttuklarına….
İki perde arası dokuz notayı işittiğine mi şaşarsın, yaşaman gerekenleri yaşamak yerine, yaşamaman gerekenleri yaşadığına mı yanarsın…
Hicaz taksiminde o son noktaya kadar her şey….
DENKER
Hakan Denker
