GÖREN ADAMIN
KÖR KÖPEĞİ…
Alışılmış bir durumdur…
Görünce kimse garipsemez…
Kör bir adam…
Ve onun yanında bir köpek…
O köpek…
Yol arkadaşıdır adamın…
Gözüdür, elidir, ayağıdır, kulağıdır…
Karşıdan karşıya geçirir mesela…
Ya da tehlike anında durur…
Havlar…
Bir engel çıkarsa…
Çekiştirir…
Sadece bunlar değildir tabii görevi…
Otururlar mesela bir bankta…
Adam anlatır…
O dinler…
Kısacası etle kemik gibidirler…
Kurufasulye ile pilav…
Rotla balans…
Hatta Hacivatla Karagöz…
Ve böyle yaşayıp giderler…
Taaa ki…
Birinden biri ölene kadar…
Belki de sonsuza kadar…
Kısacası…
Ne adam köpeği bırakır…
Ne köpek adamı…
Ne de kaderleri onları…
Peki, ya bunun tersi durumunda ne olur…
Yani adam “gör”se…
Köpek “kör”se…
Ne olur…
Zor, çok zor olur…
Meşakat ister…
Sabır ister…
Mücadele ister…
Kör bir köpek, kör bir adam gibi değildir çünkü…
Komutlara uymaz…
Laf dinlemez…
Ürker, korkar, panikler…
Merdivenleri çıkamaz mesela…
Dur desen durmaz…
Yürü desen yürümez…
Çarpa çarpa gider, canı yanar…
Alırsın kucağına…
Nefes nefese çıkarırsın merdivenlerden…
Sağa çeksen sola gider, sola çeksen sağa…
Hatta bazen de geriye…
Yemek kabını bulamaz mesela…
Suyunu göremez…
Masaya sandalyeye çarpar…
Halıya kilime takılır…
Tutamazsın…
Kontrol edemezsin…
Ve bunları gördükçe..
Ondan çok senin canın yanar…
Ağlarsın…
O duymasın, etkilenmesin diye…
İçin için ağlarsın…
Bazen dışarı çıkar hıçkıra hıçkıra ağlarsın…
Zordur…
Çok zor…
Ama pes etmezsin…
Bırakıp gitmezsin…
Tıpkı…
Benim de bırakmayacağım gibi…
Tıpkı…
Onun da beni bırakmayacağı gibi…
ADNAN SÖKMEN
