“Ölüme ilk tanıklık edişimdi.
Gürültülü, karmaşık ve korkunç bir kaosun göbeğindeydim.
Tarifsiz bir korkunun hakimiyetinde, sadece rüzgarını ve ardından süratle giden bir nesnenin sesine benzer vızıltısını duyarak küçülebildiğim kadar sıkıştığım bir bariyerde hayatta kalma refleksiydi hissettiğim.
Korkmamak, nefes almamak gibiydi.
Tetiğe basan parmağın sesi gibi, saniyeler içinde onlarca merminin etrafımdan sıvışıp, bi yerlere saplandığını, bir kaç tanesinin sekip ayak ucuma düştüğünü gördüm.
Dişinden ufak bir metal parçasının, bunca zaman yaşadığım hayatı sonlandırabilecek kadar güçlü olduğunu hayal ettim.
Ve yüzlercesinin seni sıyırıp başka yerlere savrulmasına hiç bir zaman başka hiç şeye sevinemeyeceğin kadar seni mutlu etmesi, trajik ama unutulmaz bir fırsat.
İşte insan kanının koktuğunu ilk o zaman fark ettim, paslanmış bir demir gibi koktuğunu.”
(Kitabımdan)
Gerçek hikayeler güçlüdür ve rahatsız eder. Ve doğru kelimelerle anlatılırsa, yaşarsınız. Ancak yaşarsanız anlayabilirsiniz…
DENKER
