GENÇLER NOT ALIN…
Bir gün (hani, olmaz da) kazayla bir TV’de filan yönetici olursam. Kapıda sınav yapacağım. Aşağıdakileri yapanlar, boşuna başvurmasın:
– “Merabalaıırmerabalaııııırmerebalaaaıııırrrr… Beeğn bilmemkim…” diye stüdyoya Süheyl-Behzat Uygur edası ile giren haberci kardeş.
– Masaya “italik” pozisyonda oturan ve bir elini çaprazda yayarken öteki elinde “fırıl fırıl” kalem çevirirken, ekrana Clark Gable ya da Rita Hayworth bakışı atarak şov yapan genç abi/ablalar.
– Reklam arasına giderken “Ara”, yayını kapatırken “Bittiiii” gibi (tek hecelik) zıpır ataklarla ilgi çektiğini zanneden sözüm ona “tarz” meraklısı haberci kardeşler.
– Her iki kelimenin arasına (Mesut Yılmaz’ın sessizlikleri uzunluğunda) uzun ııııınnnngggghhhhhh’lar sokan yeteneksiz-kifayetsiz ama “duayen” havasında abi/ablalar.
– Konuğuna “N’olmuş kardeşim, ben de senin kadar biliyorum” havası atmak için her cümlenin arasına giriverip, uzmanlık gösterisi yapmaya kalkışan ve mülakatın içine eden muhterisler.
– Soru sorarken, toplam 10 dakikalık mülakat süresinin net 6,5 dakikasını kendisi kullanan “şey”ler.
– “Yönetmen arkadaşım beni uyarıyor. Süremiz bitmiş ama, şunu da sormam lazım” gibi ukalalıklarla rejiyi sinir eden, süreyi kullanmasını bilmeyip yayın disiplinini iğfal eden çapsızlar.
– Dudaklarından 10.2 cm. uzaklıktaki yaka mikrofonunu, 7.5 metre ötedeki kameranın üzerinde zannedip bağıranlar.
– Telefon ya da görüntülü canlı bağlandığı muhabire, haberini bitirdiğinde bir teşekkürü bir isim zikretmeyi bile çok gören meslektaş kıymeti bilmez hışır’lar.
– Yayını bitirip “Hoşçakalın” dedikten sonra, jenerikte kendisinin de göründüğünü “iplemeden” jet hızıyla üstünü başını paldır küldür çıkaran, soyunmaya başlayan aceleciler.
—
Zafer Arapkirli
