Bugün gazeteci bir ablam;
– Sevgili Murat sen neden tüm maddi manevi birikimini, mesaini bu eski köyler için harcıyorsun, köylere temiz su getirmek, bu köylere yol yaptırmak senin için, neden bu kadar önemli? diye sordu.
Ona ve yanındakilere dönerek..
– Ben eski köylere yeniden hayat verirken; her şeyden önce inanılmaz bir manevi kazanım elde ediyorum, bu öylesine derin bir kazanım ki; harcadığım hiç bir para bana bu manevi kazanımı veremez.
Ben bu köylere yeniden yaşam verirken, aslında binlerce dönüm tarım arazisini yapılaşmadan kurtarıyor ve maden şirketlerinin yeni yasalar nedeniyle yerleşim alanları yakınlarında açacakları tüm maden işletmelerinin, ruhsatlarının iptaline neden oluyorum.İşte bu yüzden bu köylerde yaşayan insanlarla da aynı manevi paylaşımları ve ortak kazanımları yaşıyoruz, köydeki dostlarım öyle arı duru insanlar ki, bunu sizlerde yaşamalısınız, örneğin az sonra bir eve gideceğiz, bakın görün, yaşayın ona göre yeniden konuşalım. dedim ve konuyu kapattım.
Kısa süre sonra köy evimize ulaştık, ev halkı bizi öyle güzel ve öyle içten karşıladı ki, orada olup görmenizi isterdim.
Önce koyun yoğurdundan ayranlarımız ikram edildi, ardından tazecik sebzeler ve meyveler, finalde taze badem geldi, sohbet derinleşti, az öncesine kadar “cemiyet” hayatından gelme İstanbullu hanımefendiler olan arkadaşlarımız, bir anda köylü dostlarımızla aynı dili konuşmaya, onları anlamaya, yorumlamaya ve nihayetinde benimle aynı tadı almaya başladılar.
Köyden ayrılırken yanıma yaklaştı ve
– Şu an buradan ayrılırken, sabah bahsettiğin manevi kazanımlarını öyle derinden yaşıyorum ki, inan bana beni şimdi burada bırakmanızdan mutlu olurum, biliyor musun? benim hiç köyüm olmadı Muratcım dedi ve ekledi… “Sabah seni bir tüccar sanmıştım, akşam muhteşem bir tabiat, bir duygu insanı ve mücadeleci bir donkişot olduğunu yaşadım ve gördüm, izniniz olursa benden köyden bir ev alıp, mütevazi imkanlarım derecesinde sizlerle aynı havayı solumak isterim”. dedi.
Onun bu sözleri üzerine tek kelime etmedim, köyden ayrılırken teşekkür etmek için yanıma geldiği an ona dönüp,
– Sizin gibi bir değerle aynı havayı solumaktan, aynı duygu denizinde yol almaktan mutlu oluruz, köyüne hoş geldin. dedim. Sabah oldukça ön yargılı yaklaşan bu aydın cumhuriyet kadının gözlerindeki ışıltıyı, görmenizi isterdim…
Ne diyordu bir bilge ozan,
Atomu parçalamaktan zordur ön yargıyı parçalamak…
Biz bugün bir ön yargıyı daha parçaladık sanırım.
