Bir insanın verdiği sözlere dayalı kişisel mecburiyetleri, bir milletin kaderi ile bir tutulamaz.
Korkuya dayalı yaratılan “sanal” savaşta kaybedenler “kahramanca savaştığını sanan” garibanlar; kazananlar ise “söz verenler” olacaktır.
Beraber yenmeyen yemeğin hesabını, camın arkasından bakanlara ödetmeye kalkmak, çıkarlarına göre rota değiştirip herkesten “kürek mahkumu” olmasını istemek en basit tabiriyle milletin aklıyla oynamaktır.
Yerli tohumu yasaklayanların; patatesi, buğdayı yurt dışından alanların domates biber satarak durumu kurtarmaya çalışması ne hazin bir bitiştir.
İnsanların başlangıçta hafızası çok zayıf, bitişlerde ise cin gibidir ve insanlar hep finalleri hatırlar!
Çelik Çelikyaman
