Hayatımızı verdiğimiz Gazetecilikte neredeyse hayal gibi gördüğümüz Bab-Ali nelere döndü? 30 sene evvel Romanya’daki Devrimi izleyen TRT Muhabiri Emre Aygen çatışmalarda vurulmuştu.
Belçikalı meslek arkadaşı Danny Heuw gözünün önünde vurulmuş, ölmüştü.
Romen Devleti Danny Heuw’un adını çatışmaların ortasında kaldığımız caddenin adı olarak verildi.
Bükreş’ten verilen Apenin ilk haberinde Emre Aygen’in de öldüğüne dair haber geçilmişti. Hayatta kalacak yıllarım varmış.
Kaldırıldığım üçüncü hastahanede ilk ameliyatta beynime saplanan kurşunu çıkarmış.
Ertesi günü de sol gözümü almak zorunda kalınmıştı.
Ben hayata geri dönme kavgasını verirken Gazeteciler Cemiyeti Başkanı Nezih Demirkent ve jüride yer alan Hocam Prof. Dr. Yılmaz Büyükerşen’in girişimi ile bana Cemiyetin Özel Ödülünü vermişlerdi.
Bu ödülü İsviçre ve Paris’teki beyin ameliyatları sonucu ayağa kalkıp Cemiyete geldiğimde ödülü almıştım.
Şimdi 30 yıl geçti.
Ankara’daki Romanya Büyükelçisi Nato’ya üye olmalarının 15’nci yılı dolayısıyla verdikleri resepsiyona davet etti.
Göz yaşlarımı çok zor sakladım.
Ayrıca hafta başında da kancilaryada öğlen yemeğinde devrim sırasında başımdan geçen anılarımı dinlemekten mutlu olacağını söyledi.
Bir de kendi derneğine baktım.
Avrupalıların nezaketi beni çok mutlu etti.
Gazetecinin mutluluğu sayfaya konulan haberi bir kaç saniye okumak kadar küçüktür. Davetlerde ise anılara dalıp bambaşka bir âlemde kendimden gurur duymak idi.
Birde bizim memlekete bak.
Emekli olurken bile Gazi sıfatı verip üç kuruş fazla vermediler.
Verseler bile ret ederim.
Hayat böyle.
Bizde böyle…
Emre Aygen
