Usta gazeteci Mustafa Ekmekçi’yi 25 yıl önce bugün sonsuzluğa uğurlamıştık. O dönemde genel yayın yönetmeni olduğum için İlhan Ağabey’in izin günü olan pazartesi günleri genel yayın yönetmenleri geleneksel “Cumhuriyetten okurlara” köşesinde yazıyordum. Ruhunu bir kez daha şad ediyor sevgi ve özlemle anıyorum.
XXX
Muhabir Kalmayı Başaran Yazar
Orhan Erinç
Kim ne derse desin ve haksız yere hor görmeye çalışsın gazeteciliğin aslı muhabirliktir. Yıllar öncesinde oluşmuş bu yargının doğruluğunu bugün köşe muhabirliğine soyunmuş olan ünü büyük gazetecilerimiz de bir anlamda tanıtlamaya çabalıyor.
Yorumların, düşüncelerin önemsiz olduğu gibi bir yanlışı savunuyor değilim. Söylemek istediğim, o yorumları yapabilmek için olayları öğrenmenin gerekliliği ve bunu da muhabir arkadaşlarımızın gerçekleştirdiği.
12 Eylül sonrasında başlayan ve Bay Özal’ın başbakanlığı döneminde hızlanan yozlaşmanın kimi meslektaşlarımızı esir aldığını gözlüyoruz.
Ancak her şeye karşın bu meslek dışı akımın etkisinde kalmamayı başaran ve bu nedenle adının her geçişinde saygı duygularımızın tellerini titreten meslektaşlarımız var. Zaten gerçek gazeteciler de onların varlığına bakarak gelecekten umutlu olmanın mutluluğunu yaşıyorlar. Mesleklerine ihanet etmemek için türlü baskılara ve çıkar önerilerine direnenlerin güç kaynaklarından başlıcasını da yine onlar oluşturuyor.
İşte bu güç kaynaklarımızdan birini 23 Mayıs günü, Ankara’da Cebeci Asri Mezarlığı’ndaki bir akağacın gölgesinde sonsuzluğa uğurladık. Mustafa Ekmekçi’nin salt gazetecilikle geçirdiği yılların yıprattığı bedeni, bu nedenle artık aramızda değil. Ama sevecenliği, barışçıllığı, özgürlükçülüğü, elcilliği ve ödün vermeden yaşamayı başardığı meslek ilkelerine bağlılığı hep bizimle olacak. Onu her hatırlayışımızda en ufak bir yalpalama bile yapmadan sürdürdüğü meslek yaşamına duyduğumuz saygıyı da tazeleyeceğiz.
Gazetecilikteki işbölümünün kuralları nedeniyle Mustafa Ekmekçi yıllardır yazar olarak anılıyor. Ama o, muhabir olarak kalmayı başaran ender gazetecilerden biridir. “Ankara Notları” da bu yüzden eğitim ve politika tarihimizi araştıranlar için güvenli bir kaynak ve belge olma özelliğini sürdürecektir.
Özellikle “keşke kapatılmasaydı” diye hayıflananların çoğaldığı Köy Enstitüleri’nin gerçek düzeyini ve amaçlarını öğrenmek isteyenlerin en önemli başvuru kaynağı, Ekmekçi’nin çoğu kitaplaştırılmış “Ankara Notları” olacaktır.
Ekmekçi’yi yitirmiş olmanın acısını ve üzüntüsünü biz Cumhuriyetçiler de
, ailesi, dostları, okurları ile birlikte yaşıyoruz. Başta Sayın Demirel ve okurlarının acımızı paylaşan mesajlarına teşekkür borçluyuz.
Akağacın altında sonsuzluğa uğurladığımız Kara Mustafa’yı hiç ama hiç unutmayacağız.
Cumhuriyet, 26 Mayıs 1997 Cumhuriyet’ten Okurlara
Orhan Erinç
