FİKRİYE’NİN ATATÜRK’E YAZDIĞI ŞİİRİ
Benim Gözümün Nuru!
Gönlümün Efendisi!
Gecemin Işığı Efendim!
Ciğer parem kanıyor, sanma ki dil yâresinden,
Aylardır öksüzüm, Fikriye derken can veren sesinden,
Döktüm payına ne kaldıysa geriye, bi-çare Fikriye’den,
Gel kurtar demeye kalmadı mecal, çektiğim bu çileden.
Çok mu gördün kuluna, bir namey-i nesretmey-i,
İsterdi kırık gönül, bir fırçayla seni resmetmey-i,
Tek dileğimdir hayata veda ederken, seni bir nebze görmeyi,
Nasip eder mi Tanrı bilinmez, aguşunda ölmeyi.
Eylemem feryat, şekvacı ise hiç değilim,
Gidince esbab-ı hakikiye bilesin ki gene seninim,
Cennet de olsa yerim, her gece duanı beklerim,
Şems-abad olsada yattığım yer, payına yüz sürmeyi rüchan eylerim.
Gel bir katre ümmid ver, gitmeden harabe-zare,
Görenler sanır ki hastayım, değil, kulun divane,
Çeşm-i mahmurum bitti, kan kusuyor biğane.
Sevdi gönül neylesin, açık gidecek çeşm-i yar ne çare.
Fikriye
28 Ağustos 1922/Çankaya
Kaynak: Tarih Tarih – Facebook
“içsem de bir kadeh hayat iksirinden,
zamansız ayrıldım, bilinsin fikriye’den.
bıkmadım ki doyayım o narin ellerinden,
ümmid-i aşkım saracak seni, cefakâr teninden”
Atatürk’ün Fikriye hanıma yazdığı şiir..
“İçsem de bir kadeh hayat iksirinden,
Zamansız ayrıldım, bilinsin Fikriye’den.
Bıkmadım ki doyayım o narin ellerinden,
Ümmid-i aşkım saracak seni, cefakâr teninden .”
Mustafa Kemal Atatürk ‘ün küçük cep defterine Fikriye hanım için yazdığı şiir..Fikriye hanım ile Mustafa Kemal Atatürk’ün yaşadıkları, intiharı ya da kimilerine göre öldürülmesi, 57 Yıl kitabında mevcut..
