SİNEMANIN EN GÜZEL ABİSİ…
İlk onun gidişini hatırlıyorum…
1979 yılının sıcak bir Haziran günüydü…
O, 50 yaşında…
Ben, ergenliğin tam başında…
İşte…
İlk o zaman düştü içime “benden olmayan birisinin acısı”…
Evet “benden” değildi, ama “bizden”di O…
Gençlik basamaklarını çıkarken karşılaştığımız güzel abilerimizden…
Hatta bana göre, Türk sinemasının en güzel abisiydi…
Aslında bizim kuşak daha çok “Cüneyt”çiydi…
Alafranga takılanlar ise, ya “Delon”cu ya “Belmando”cu…
Fakat ben hiç ihanet etmedim O’na…
Ne Cüneyt, ne Delon, ne Belmando…
Varsa yoksa Ayhan Işık….
Ama ansızın gidiverdi gençliğimin “Taçsız Kral”ı, o güzel yaz akşamında…
Sonra hatırasıymış gibi onun can arkadaşına sarıldım sıkı sıkı…
“Şakayla karışık Sadri Alışık…”
Yani sizin anlayacağınız tutucu değildim “tuttuğum” adamlardan yana…
Biri ağır abi, diğeri gırgır şamata…
Biri “Acı Hayat”ın Kaynakçı Mehmet’i…
Diğeri sınır tanımayan Turist Ömer…
Şimdi ikisi de yok…
Usta’nın dediği gibi…
O güzel adamlar, o güzel atlara binip gittiler…
Ama biz vazgeçmedik “bizden olmayan” birilerini sevmekten…
Öyle sarhoş olduk, öyle sarhoş olduk ki, Tanju’yu sevdik mesela…
Kara kramponları kuyruk yağıyla yağlayıp İzmir’in Cici Park’ında top peşinde koşarken Metin’i sevdik…
“Kral”ların sadece “Taçsız”ını değil, “Çirkin”ini de sevdik mesela..
Sonra Deniz’leri sevdik, Mahir’leri sevdik…
Ha, bir de bizden olmasa da CHE’yi de çok sevdik…
Lakin tüm sevdiklerimiz gitti teker teker…
Hulusi Baba gitti…
Horoz Nuri gitti….
Cilalı İbo gitti…
Fabrikatör Feridun Bey gitti…
Aşçıların en tontonu Necdet Usta gitti…
Uşak Cevat gitti…
Bahçevan Kostarika gitti…
Nubar amca gitti…
Taş kalpli Erol gitti…
Adile Ana gitti…
Şaban gitti…
Ramiz Dayı gitti…
Müşfik abi gitti…
Tam “olmasın o kadar” artık dedik, Levent usta gitti…
Damadımız Ferit’imiz, Tarık’ımız gitti…
En son da Güdük Necmi‘yi uğurladık…
Yani sizin anlayacağınız…
Usta’nın bir kere daha dediği gibi:
Kaldık demirin tuncuna…
İnsanın puştuna…
ADNAN SÖKMEN
